βλέπω εδώ και μέρες βιντεάκια με συνταγές μοχίτο και κούμπα λίμπρε στο γιουτιούμπ
απλές, απλούστατες συνταγές, των οποίων το κεντρικό νόημα είναι η δροσιά και η απλότητα και τίποτα περισσότερο
χρησιμοποιώντας τοπικά, διαθέσιμα προϊόντα
η καλύτερη συνταγή είναι η πιο απλή
ρούμι, λεμονάκι, μέντα, ζάχαρη, πάγος και σόδα το ένα
ρούμι, λεμονάκι, πάγος και κοκα κόλα το άλλο
σκεπτόμενος και τα πούρα που φτιάχνουν, τον τρόπο που τα αποθηκεύουν και όλα τα σχετικά, καταλήγω ότι οι Κουβανοί είναι απλοί άνθρωποι που χρησιμοποιούν τα ντόπια τους προϊόντα για να εξυπηρετούν τις απλές καθημερινές τους ανάγκες
δεν ξέρω, αλλά έχω την εντύπωση πως από την Κούβα (και τον τροπικό γενικότερα) μέχρι εδώ, το πράγμα "γίνεται" πολύ περίπλοκο και χάνει το βαθύτερο νόημα του. τη χαλαρή -λόγω ζέστης- προσέγγιση της νύχτας, το χρόνο, την πολύχρωμη μουσική, το ρυθμό γενικότερα....
είδα τύπους με φράκο να φτιάχνουν μοχίτο, είδα επιστήμονες του μπάρ, είδα αφισιονάδουρες να βαράνε τα παγάκια στα ποτήρια...είναι να γελάς
δηλαδή συνάδει (σκατολέξη, αλλά τη διαβάζω συνεχώς παντού

) το μοχίτο ή το κούμπα λίμπρε, με τον σινιέ μπαρίστα του τάδε ξενοδοχείου στο άμστερνταμ, ας πούμε?
είναι σα να ζητάς ούζο Βαρβαγιάννη, στη Μεγάλη Βρετάννια
αν το ουζάκι ή το τσιπουράκι, δεν τα πιείς με χοντρό παγάκι, σε χαμηλό ποτήρι γιούλα, σε τσίγκινο στρογγυλό τραπέζι και ψάθινη ξύλινη καρέκλα με χρώμα λαδομπογιά, παρέα με χταποδάκι στα κάρβουνα και ντομάτα, ελίτσα, πατατούλα κλπ...όλα αυτά ΑΓΝΑ, παραδοσιακά.......έχει κανα νόημα το ουζάκι ή το τσιπουράκι?
θέλω να πω ότι, θέλει μεγάλη τέχνη η ζωή, το κάθε τι έχει τη σημασία και το περιβάλλον του, τη σημειολογία του
αλλά εντάξει 30 χρόνια σοσιαλισμό, ούτε ένα μοχίτο δε μάθαμε μωρ αδερφάκι μου
